ښه په ځان ميئنه ده او ښه ډیره
مینه مې جنت جنت او دا مې پکې حوره ده
زه يي د زړه سر یمه خو خواله مې
کلی د پښتو دی پښتونوالې نه مجبو
نن يي درباب سره بدلومه نور يي
یو مې د بابا ټوپک او بله زړه تو
دغه دوه په لاره زنګیدلي چې روا
یوه ته له غنم پیښه او بل ته له
بیا يي څوک ځلمې مړ کړی بیا کلي
بیا څوک پیغله کونډه شوه او بیا
ولې دې ثاقبه د غزل سره قلم ریږد
نن دې د غزل پرښته بیا جوړې رنځو
