عصمت الله صالح

ګیلاس پر سپین دېوال ولګېد، په چایو ککړې ښيښې پر سره قالینه پرېوتې، ښځې ته یې مخ کړ: ـــــ نه اوس دا زما تربور به څه وايي، زما خو آبرو تویې شوه، پاڅه دا د دوس لور درسره پوه کړه، ګېني وژنم…

 ماشوم وم د خپل کلي وروستی کور مې د نړۍ پای باله؛ د خپل کلي جومات راته د اسلام مرکز ښکارېده او هر لمونځ به مې ضرور پکې قبول احساساوه؛ د شنې‌ درېشي‌واله عسکر به راته پاچا ښکارېده؛ د سورلۍ…

ښځې د ټکري پیڅکه وڅنډله، د ماشوم تر ستوني یې لاس تاو کړ، په زوره یې وویل: ـــ رانږدې شه، چې پاک یې کړم… ماشوم وټوخل، لاسونه یې د مور پر ګونډو تخته کړل، په…

بڼ‌وال د باغ وره ته ورسېد، د شنې کورتۍ پر بغلي جېب یې ګوتې ننویستې، زنګ‌وهلې کیلي یې پر قلف کې تاوو کړه، د سپین‌ غر غوړیو له ټېمانو جوړ ور خلاص شو. سپي راټوپ کړل؛ خو د بڼ‌وال په لیدو یې…

تېره اونۍ له یوې ادبي غونډې راووتم، ماښام نږدې و، یوه موټر ته مې لاس ورکړ، ورپورته شوم. څو شېبې وروسته مې، له عادت سره سم، ټلیفون راوویست او د فېسبوک صفحه مې خلاصه کړه. څه مې نه لوستل یوازې…

له دفتره را روان وو، عبدالحق ته مې ویل؛ یاره سلامزوی صاحب که ته همدا شېبه سپین‌ږی وای، مثلاً لکڼه دې په لاس کې او کړوپ کړوپ روان وای، څه تصور کوې، څومره به خوابدی او د دغه ژوند پر کوم اړخ به…

ښځې د ټکري پیڅکه وڅنډله، د ماشوم تر ستوني یې لاس تاو کړ، په زوره یې وویل: ـــ رانږدې شه، چې پاک یې کړم… ماشوم وټوخل، لاسونه یې د مور پر ګونډو تخته کړل، په زارۍ یې وویل: ـــ خیر دی…

باورونه د پدیدو پر وړاندې هغه مهال له حواسو راوځي چې عقل له زوال سره مخ شي. باور پخپله یو عقلي حرکت دی، خو دا چې د اتکا ژوره نقطه نه لري، نو ځکه ډېر ځله انسان له خطا نه‌شي ژغورلی او پر فاعل…