کال ۱۳۷۷پیښار
وخت د خپل ځان د خبریدو دی ګله
دغه زمــــــــــان د ژړیدو دی ، ګـــــــــــله
بیا د عبرت د اخیســــــــــــــتو دی ګــــــله
وخت غنیمت دی ، خو له لاســــــه ووځي
ژر شه چي وخت په تـــــــــیریدو دی ګله
تباه بر باد له جهــــــــــــــــــــالته یو مونږ
دغــــه دوران، د پو هیــــــــــــدو دی ګله
غلیم زمونږ په سر نوشــــــــت کړي لوبی
وخت د خپل ځـــــــــان د خبریدو دی ګله
تر څو به پروت یي د غفلت په خوب کې
دغه فرصت د ویښـــــــــــــــیدو دی ګله
ځــان کـــــي بدلون په معرفت راولـــــه
لمــــــر د عرفـــــان ، په ډوبیدو دی ګله
چي لیري نه شئ له کـــــــــاروانه د علم
مضــــــــــــبوط قدم ، د ایښیدو دی ګله
هغوی که وران کړ په جفا ســــــتا وطن
تا ته فرصــــت د جوړیدو دی ګــــــــله
تر څو به مات و ګوډ و خلاصه خوله یي
دغه حـــــــــالت د پاڅیـــــــــدو دی ګله
په مغارو کي د وحشت یو ایســـــــــــار
مصلـــــــــــحت مونږ ته د وتو دی ګله
که د همــــت څخـــــــه وانخــلي ته کار
خدایږو ستـــــــا نوم په ورکیدو دی ګله
نادر ژړیږي ستـــــــــــا په غم کي مدام
ستا خوار حـــــــالت د ځوریدو دی ګله
سید عبیدالله نادر
