محمدخالص ادیب

اوښکه یې پر اننګو وغړېده، پزه یې کش کړه، د ټکري پیڅکه یې پرې تېره کړه، په څنګ کې یې تصویر ته ګوتې وراوږدې کړې، شونډې یې خبرو ته راجوړې کړې: همدا یو زوی مې درلود خبرې یې پرې شوې،…

چا به تر اوبو اېستلې وه؛ خو اسمان خپه ښکارېده، وریځو اوښکې تویوې، باد د غم سندرې غږوې، په ګټ کې په عمر پخه ښځه پرته وه، په اننګو یې څپه څپه باڼه پراته و. د ۱۳۹۸ ل کال د لیندۍ اوله نېټه وه،…

د ځنګله په نریو ـ نریو لښتو یې تېز ـ تېز چاقو کشاوه، لاندې یې غورځولې، په هوا کې کشکارې وزرې مړې وغوړولې، د خرولې په لوړ خاښ کېناسته، لا یې ساه نه وه اخیستې، په پېزوان یې سترګې ولګېدې، وزر…

د خپل وجود ننداره مې کاوه، اور لټ په لټ اړاوه، له هډوکو مې غوښې څڅېدې، هېڅ درد مې نه احساساوه، د اور شدت ورو په ورو زیاتېده، خالي هډوکې مې پاتې شول، هغو هم خپل خاصیت له لاس ورکړ، تکه تور…

پرنیان تر ګوته کش کړم، ورو یې وویل: همی کتابخانه اس په دروازه ور د نننه شو، مخامخ لوحه مې له نظره تېره کړه: به کتابخانه مولانا خسته خوش امدید تر مېز چارچاپېره ژېړو څوکیو…

کارغه د سړک په منځ ناست و، خواړه یې خوړل، بریک ته مې پښه ور اوږده کړه، والوت، لږ وړاندې په سپینه ډبره کېناست، نارې یې کړې، کاغ ـ کاغ موټر مې د سړک ژۍ ته ودراوه، ترې کښته شوم، په وېښتو مې…